Bunu
bu şekilde görmeyeniniz var mı? Ben gördüm ve ‘Bu muuu?!’ dedim doktora.
Küçücük bir karpuz çekirdeğimiz vardı artık bizim. Hadi beni geç, Uğur’u geç,
bütün sülalesi silsilesi siyah beyaz bir ultrason görüntüsündeki karpuz
çekirdeğiyle aşk yaşıyordu artık.
Muayeneler, kontroller rutin gidiyordu her şey. Benim psikolojim hariç
her şey. Delirmiştim sanki. İçimden bir canavar çıkıyordu ara ara. Herkesle,
kendimle, her şeyle kavga ediyordum. Birilerini boğsam ancak rahatlardı içim.
Hamileliği stresli geçen annelerin bebeklerinin de bu durumdan etkileneceğini
okumuştum. Ama durduramıyordum içimi. Çocuk iyi mi, ben iyi miyim, kaç hafta kaldı,
ben neden kilo almıyorum ki, karnım neden büyümüyor, eli, kolu, bacağı tam mı
ki vs. vs. Delirmemek işten değildi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder