ANNE, BAK BEN ANNE OLDUM!

‘Anaaaa Gonca bu ne!sen ve anne olmak!Nede güzel yakışmış.benim bildiğim Goncaya bu tip durumlar çok acayip gelirdi lisede iken.’ diye yazmıştı bir arkadaşım doğumdan hemen sonra çekilmiş bir fotoğrafımın altına.

Evet; ben ve anne olmak!

Biz Uğur’la her şeyi tersten yaşadık. Çok garip tanıştık, 3 ay içinde evlenmeye karar verdik. İşten güçten arta kalan zamanlarımızı hep birlikte geçirdik.  Nisan 2008’de tanışıp, Temmuz 2009’da evlendik. Uğur daha mezun olmamıştı. Ee tabi askerlik de vardı daha. Aşama aşama hepsini birlikte atlattık. Önce okul bitti, diploma define sandığından en güzel defineydi bize. Sonra askerlik geldi geçti. Askere gitmeden Uğur hep dillendiriyordu, bir çocuk yapalım diye. Tabii ki askere gidecek kocayı karnım burnumda beklemeyecektim. Hem hamilelik gibi zor bir dönemi neden yalnız geçirecektim ki! Çocuk ortak sorumluluk demekti. Askerlik bitti, Uğur çocuk istemeye devam etmeye, bense hala vaktimizin olduğunu ona anlatmaya çalışıyordum. Bana göre hala birlikte yaşanması gereken şeyler vardı ( sanki şimdi, hala yokmuş gibi J ). Bir gün ofiste  masamı toplarken içimden biri çıkıp karşıma geçti sanki, öylece koltuğa yığılıverdim. Tamam dedi bana daha ne bekliyorsun ki. Tamam dedim ben de. Telefonu aldım, Uğur’u aradım. ‘Hadi çocuk yapalım!’ dediğimde tükürüğüyle boğulmamak istermişçesine gülerek ‘Hayırdır?’ dedi bana. Bilmiyorum dedim. Bilmiyordum da. Hala da bilmiyorum.